November 26, 2013
November 18, 2013
MINSAN MAY ISANG PUTA by: Mike Portes
Tingin ng mga bobong kapitbahay ko, puta daw ako. Nagpapagamit, binabayaran. Sabi nila, ako daw ang pinakamaganda at pinakasikat sa aming lugar noon. Di ko nga alam kung sumpa ito, dahil dito naletse ang kinabukasan ko.
Tara, makinig ka muna sa kwento ko, yosi muna tayo.
Alam mo, maraming lumapit sa akin. Nagkagusto at naakit. Ang hirap pag lahat sa iyo, virgin eh. Tinanggap ko naman silang tao, bakit kaya nila ako ginago? Hindi ko maintindihan ang mga nangyari sa akin. Bukas palad ko naman silang pinakitunguhan, ni hindi ko nga itinuring na iba. Iniisip ko na nga lang na kasi di sila taga rito kaya siguro talagang ganoon.
Tatlong malilibog na foreigners ang nagpyesta sa katawan ko. Sabi nila na-rape daw ako.
Sa tatlong beses akong nagahasa, ang pinakahuli ang di ko makakalimutan. Parang maski di ko ginusto ang mga nangyari, hinahanap-hanap ko siya. Kasi, ibang-iba ang hagod niya. Umiikot ang mundo ko sa tuwing ginagamit niya ako. May mga pagkakaton na nasusuka na ko sa mga nangyayari sa aming dalawa. Parang ‘pag humahalinghing siya, nararamdaman ko na nalalason ako.. Gusto ko mang umayaw, hindi ko makuhang humindi. Hindi ko din alam kung bakit. Ibang klase din kasi siya mag-sorry eh, lalo pa at inalagaan niya ako at ang mga naging anak ko.
Alam mo, parating ang dami naming regalo - may chocolates, yosi at ano ka! May datung pa! Nakakabaliw siya! Alam kong ginagamit niya lang ako pero pagamit naman ako nang pagamit. Sa kanya namin natutunan mag-inggles, di lang magsulat ha! Magbasa pa!
Nung kinasama ko siya, guminhawa buhay namin. Sosyal na sosyal kami! Ewan ko nga ba, akala ko napapamahal na ako sa kanya. Akala ko tuloy-tuloy na kaligayahan namin, yun pala unti-unti niya akong pinapatay.
Punyetang buhay! Sa dami ng lason na sinaksak niya sa katawan ko, muntik na akong malaspag. Ang daming nagsabi na ang tanga tanga ko. Palayasin ko na daw. Taon ang binilang bago ako natauhang makining sa payo. Iniisip ko kasi na parang di ko kakayanin na mawala siya sa akin… Sa amin! .
Sa tulong ng ilan sa mga anak ko, napalayas ko ang demonyo pero ang hirap magsimula. Hindi nga ako sigurado kung nabunutan ako ng tinik o nadagdagan pa. Masyado na kasi kaming nasanay sa sarap ng buhay na naranasan namin sa kanya, kaya eto nabaon kami sa utang. Lubog na lubog kami sa pagkakautang, kulang yata pati kaluluwa namin para ibayad sa mga inutang namin.
Nakakahiya man aminin pero hanggang ngayon, sa tuwing mabigat ang problema ko, siya ang tinatakbuhan ko. ‘Yun nga lang, kapit sa patalim sabi nga nila. Para akong isang aso na nangagat ng amo, na bumabahag ang buntot at umaamo kapag nangangailangan.
Usap-usapan ako ng mga kapitbahay ko. May nanghihinayang, namumuhi at naaawa. Puta na kasi ang isang magandang katulad ko. Ang dating hinahangaan at humahalina ay nabibili sa murang halaga. Alam mo maski ganun ang mga nangyari sa akin, nilakasan ko pa rin ang loob ko. Kailangan makita ng mga anak ko, na masasandalan nila ako maski ano pang mangyari.
Maski ano pa ang sabihin ng iba, sinisikap namin na maging maganda ang buhay namin. Nag-aambisyon kami at nangangarap. Ayun, may mga anak ako na nasa Japan, Hong Kong, Saudi. Yung iba nag-US, Canada, Europe. ‘Yung iba ayaw umalis sa akin. Halos lahat, wala naman silbi. Masaya daw sa piling ko, maski amoy pusali ako.
Sa dami ng mga anak ko na nagsisikap na tulungan ang kalagayan namin, siya din ang dami ng mga anak ko na nanamantala sa kabuhayan at kayaman na itinatabi ko para sa punyetang kinabukasan naming lahat. Eto na nga ang panahon na halos di na kami makaahon sa hirap ng buhay. Napakahirap dahil nasanay na kami sa ginhawa at sarap.
Alam mo, gusto ko na sanang tumigil sa pagpuputa kaso ang laki talaga ng letseng utang ko eh. Palaki pa ng palaki! Paano na lang ang mga anak kong naiwan sa aking puder? At paano na lang ang mga anak kong nasa abroad? Baka di na nila ako balikan o bisitahin man lang? Hindi na importante kung laspagin man ang ganda ko, madama lang ng mga anak ko ang pagmamahal ko. Malaman nila na ibibigay ko ang lahat para sa kanila.
Sa tuwing titingin ako sa salamin, alam ko maganda pa rin ako. Meron pa din ang bilib sa akin. Napapag-usapan pa din. Sa tuwing nakikita ko ang mukha ko sa salamin, nakikita ko ang mga anak ko. Tutulo na lang ang mga luha ko ng di ko namamalayan. Ang gagaling nga ng mga anak ko eh, namamayagpag kahit saan sila pumunta. Mahusay sa kahit anong gawain. Tama man o mali.
Sa dami ng mga anak ko, iilan lang ang may malasakit sa akin. May malasakit man, nahihilaw pa.
Mabigat dalahin para sa akin, ang katotohanan na ni minsan ay di kami naging isang pamilya. Halos lahat ng mga anak ko, galit sa isa’t isa. IIlan ang gusto magtulungan, naghihilahan pa. Madalas kong itinatanong sa sarili ko kung naging masama ba akong nanay para magturingan ng ganito ang mga anak ko?
Kanino bang similya ng demonyo nanggaling ang mga anak kong maituturing mong may mga pinag-aralan pero nakakadama ng saya at sarap sa paghihirap ng kapatid nila? Di ko lubos maisip kung saan impiyerno nanggaling ang kasikiman ng ilan sa mga anak kong ito. Sila pa naman ang inaasahan kong magbabangon sa amin. Nakakabaliw isipin na natitiis nila ang kalagayan ng kanilang mga kapatid na halos mamatay sa hirap ng buhay. Parang di sila magkakapatid sa tindi ng pagkaganid at walang pagmamalasakit.
Ang di ko akalain ay mismong mga anak ko, ang tuluyang sisira sa akin. Kinapital ang laspag na ganda ko. Masaya sila sa mga nabibili nila mula sa pinagputahan ko. Buong angas nilang pinagyayabang ang mga pansamantalang yaman at ang kanilang hilaw na pagkatao sa mga makakakita at makikinig. Talaga bang nakakalula ang materyal na kayamanan at mga titulong ikinakabit sa pangalan? Hindi ko maintindihan.
Minsan sa pagtingin ko sa salamin, ni hindi ko na nga kilala sarili ko.
Dadating na naman ang pasko, sana maalala naman ako ng mga anak ko. Ilang linggo pa, magbabagong taon na. Natatakot ako sa taong darating. Ngayon pa lang usap-usapan na ang susunod na pangbubugaw sa akin. Gagamitin pa nila ang kahinaan ng mga kapatid nilang alipin sa kalam ng tiyan. Sa tagal ng panahong ganito ang sitwasyon namin parang eto lang ang sulok na gagalawan ko. Sana may magtanggol naman sa akin. Ipaglaban naman nila ako. Gusto kong isigaw: "Ina ninyo ako! Pagmamahal nyo lang ang kailangan ko!”
Sensya na, ang haba na ng drama ko. Masisira na ang make up ko nito eh. Salamat ha, pinakinggan mo ako. Malaking bagay sa akin na nakausap kita. Ang tagal nating nag-usap, di man lang ako nagpapakilala.
Ay sorry, di ko nasabi pangalan ko.
Pilipinas nga pala.
Tara, makinig ka muna sa kwento ko, yosi muna tayo.
Alam mo, maraming lumapit sa akin. Nagkagusto at naakit. Ang hirap pag lahat sa iyo, virgin eh. Tinanggap ko naman silang tao, bakit kaya nila ako ginago? Hindi ko maintindihan ang mga nangyari sa akin. Bukas palad ko naman silang pinakitunguhan, ni hindi ko nga itinuring na iba. Iniisip ko na nga lang na kasi di sila taga rito kaya siguro talagang ganoon.
Tatlong malilibog na foreigners ang nagpyesta sa katawan ko. Sabi nila na-rape daw ako.
Sa tatlong beses akong nagahasa, ang pinakahuli ang di ko makakalimutan. Parang maski di ko ginusto ang mga nangyari, hinahanap-hanap ko siya. Kasi, ibang-iba ang hagod niya. Umiikot ang mundo ko sa tuwing ginagamit niya ako. May mga pagkakaton na nasusuka na ko sa mga nangyayari sa aming dalawa. Parang ‘pag humahalinghing siya, nararamdaman ko na nalalason ako.. Gusto ko mang umayaw, hindi ko makuhang humindi. Hindi ko din alam kung bakit. Ibang klase din kasi siya mag-sorry eh, lalo pa at inalagaan niya ako at ang mga naging anak ko.
Alam mo, parating ang dami naming regalo - may chocolates, yosi at ano ka! May datung pa! Nakakabaliw siya! Alam kong ginagamit niya lang ako pero pagamit naman ako nang pagamit. Sa kanya namin natutunan mag-inggles, di lang magsulat ha! Magbasa pa!
Nung kinasama ko siya, guminhawa buhay namin. Sosyal na sosyal kami! Ewan ko nga ba, akala ko napapamahal na ako sa kanya. Akala ko tuloy-tuloy na kaligayahan namin, yun pala unti-unti niya akong pinapatay.
Punyetang buhay! Sa dami ng lason na sinaksak niya sa katawan ko, muntik na akong malaspag. Ang daming nagsabi na ang tanga tanga ko. Palayasin ko na daw. Taon ang binilang bago ako natauhang makining sa payo. Iniisip ko kasi na parang di ko kakayanin na mawala siya sa akin… Sa amin! .
Sa tulong ng ilan sa mga anak ko, napalayas ko ang demonyo pero ang hirap magsimula. Hindi nga ako sigurado kung nabunutan ako ng tinik o nadagdagan pa. Masyado na kasi kaming nasanay sa sarap ng buhay na naranasan namin sa kanya, kaya eto nabaon kami sa utang. Lubog na lubog kami sa pagkakautang, kulang yata pati kaluluwa namin para ibayad sa mga inutang namin.
Nakakahiya man aminin pero hanggang ngayon, sa tuwing mabigat ang problema ko, siya ang tinatakbuhan ko. ‘Yun nga lang, kapit sa patalim sabi nga nila. Para akong isang aso na nangagat ng amo, na bumabahag ang buntot at umaamo kapag nangangailangan.
Usap-usapan ako ng mga kapitbahay ko. May nanghihinayang, namumuhi at naaawa. Puta na kasi ang isang magandang katulad ko. Ang dating hinahangaan at humahalina ay nabibili sa murang halaga. Alam mo maski ganun ang mga nangyari sa akin, nilakasan ko pa rin ang loob ko. Kailangan makita ng mga anak ko, na masasandalan nila ako maski ano pang mangyari.
Maski ano pa ang sabihin ng iba, sinisikap namin na maging maganda ang buhay namin. Nag-aambisyon kami at nangangarap. Ayun, may mga anak ako na nasa Japan, Hong Kong, Saudi. Yung iba nag-US, Canada, Europe. ‘Yung iba ayaw umalis sa akin. Halos lahat, wala naman silbi. Masaya daw sa piling ko, maski amoy pusali ako.
Sa dami ng mga anak ko na nagsisikap na tulungan ang kalagayan namin, siya din ang dami ng mga anak ko na nanamantala sa kabuhayan at kayaman na itinatabi ko para sa punyetang kinabukasan naming lahat. Eto na nga ang panahon na halos di na kami makaahon sa hirap ng buhay. Napakahirap dahil nasanay na kami sa ginhawa at sarap.
Alam mo, gusto ko na sanang tumigil sa pagpuputa kaso ang laki talaga ng letseng utang ko eh. Palaki pa ng palaki! Paano na lang ang mga anak kong naiwan sa aking puder? At paano na lang ang mga anak kong nasa abroad? Baka di na nila ako balikan o bisitahin man lang? Hindi na importante kung laspagin man ang ganda ko, madama lang ng mga anak ko ang pagmamahal ko. Malaman nila na ibibigay ko ang lahat para sa kanila.
Sa tuwing titingin ako sa salamin, alam ko maganda pa rin ako. Meron pa din ang bilib sa akin. Napapag-usapan pa din. Sa tuwing nakikita ko ang mukha ko sa salamin, nakikita ko ang mga anak ko. Tutulo na lang ang mga luha ko ng di ko namamalayan. Ang gagaling nga ng mga anak ko eh, namamayagpag kahit saan sila pumunta. Mahusay sa kahit anong gawain. Tama man o mali.
Sa dami ng mga anak ko, iilan lang ang may malasakit sa akin. May malasakit man, nahihilaw pa.
Mabigat dalahin para sa akin, ang katotohanan na ni minsan ay di kami naging isang pamilya. Halos lahat ng mga anak ko, galit sa isa’t isa. IIlan ang gusto magtulungan, naghihilahan pa. Madalas kong itinatanong sa sarili ko kung naging masama ba akong nanay para magturingan ng ganito ang mga anak ko?
Kanino bang similya ng demonyo nanggaling ang mga anak kong maituturing mong may mga pinag-aralan pero nakakadama ng saya at sarap sa paghihirap ng kapatid nila? Di ko lubos maisip kung saan impiyerno nanggaling ang kasikiman ng ilan sa mga anak kong ito. Sila pa naman ang inaasahan kong magbabangon sa amin. Nakakabaliw isipin na natitiis nila ang kalagayan ng kanilang mga kapatid na halos mamatay sa hirap ng buhay. Parang di sila magkakapatid sa tindi ng pagkaganid at walang pagmamalasakit.
Ang di ko akalain ay mismong mga anak ko, ang tuluyang sisira sa akin. Kinapital ang laspag na ganda ko. Masaya sila sa mga nabibili nila mula sa pinagputahan ko. Buong angas nilang pinagyayabang ang mga pansamantalang yaman at ang kanilang hilaw na pagkatao sa mga makakakita at makikinig. Talaga bang nakakalula ang materyal na kayamanan at mga titulong ikinakabit sa pangalan? Hindi ko maintindihan.
Minsan sa pagtingin ko sa salamin, ni hindi ko na nga kilala sarili ko.
Dadating na naman ang pasko, sana maalala naman ako ng mga anak ko. Ilang linggo pa, magbabagong taon na. Natatakot ako sa taong darating. Ngayon pa lang usap-usapan na ang susunod na pangbubugaw sa akin. Gagamitin pa nila ang kahinaan ng mga kapatid nilang alipin sa kalam ng tiyan. Sa tagal ng panahong ganito ang sitwasyon namin parang eto lang ang sulok na gagalawan ko. Sana may magtanggol naman sa akin. Ipaglaban naman nila ako. Gusto kong isigaw: "Ina ninyo ako! Pagmamahal nyo lang ang kailangan ko!”
Sensya na, ang haba na ng drama ko. Masisira na ang make up ko nito eh. Salamat ha, pinakinggan mo ako. Malaking bagay sa akin na nakausap kita. Ang tagal nating nag-usap, di man lang ako nagpapakilala.
Ay sorry, di ko nasabi pangalan ko.
Pilipinas nga pala.
November 13, 2013
Friday night catastrophe.
I don’t know what we are again.
I don’t know where we are.
Our friends are definitely not happy with this. Like for example,
Kat: Di ka pa natuto.
Patrick: both of you are so infuriatingly confusing.
JM: I don’t believe in the
3-month rule pero she deserves three months.
(all of them are non-verbatim)
Anyway, so here’s my story. 11.08.2013
Last Friday night, I was busy
watching Smurfs while someone parked a car outside our house, knocked on my
door and asked if I wanted to go for a ride. Of course, I stupidly said yes. We
went to Glorietta then we ate at Burger King. Then your mom texted you, asking
you to buy some things from the supermarket, and so we went there and bought
those stuff. Grocery shopping was fun, you know? We pretended like we’re
married and you were like, “honey, what salt shall we buy?” or “honey, will our
daughter like this?” People were staring at us, and I couldn’t stop laughing.
The laughter stopped when we got back to the car. “hindi to pwede, Xyriel.” and so you said, “I don’t see any reason
why but I’m just gonna agree with you.”
The car was filled with awkward
silence. Then you broke it and asked me if we can drive by your house first
because you were scared of the ice cream (and all other creams) melting. You
assured me that your parents were still out because of some forgotten reason.
When we got there, you were wrong.
I was forced to eat dinner again,
dessert included and your mother pleaded I stay for the night since the weather
was not at its finest.
Your mother pleaded I stay for the night....and I caught you smiling.
Since mom thought we were going
out as a group, I semi made her think that “we’ll all be staying” for the night
at your house. She wasn’t thrilled but it was a really scary night, so she couldn’t
say no either.
We both stayed at your pseudo
living room. I slept in the sofa bed while you, in a futon. We never really did
much sleep. I actually didn’t sleep because I was afraid your family might hear
my loud snooore. We watched several random shows and movies while you feed me
junk.
You talk a lot, you know? You’d
give comments about the shows; you’ll make fun of them, of me, even yourself.
You were funny! You weren’t this mushy person you were when you were still
wooing me. You told me about your past schools, you being a lola’s boy and how
you miss both of your grandparents, you also told me about your fear of dying
in a very stupid way, like from beating the red light, or drunk driving.
Hahaha! It was enlightening!
Anyway, you forced me to make
some waffles at two in the morning. It was my first time to make waffles and to
use a waffle maker. Then you drove me home at around 6am. I had fun.
Can I tell you something? I’d
rather be your buddy and spend my nights like that with you than be something
else.
when no one listens
Hey.
You called? I heard you were
crying and you needed someone to talk to. What’s wrong? What’s going on? Do you
want to talk about it? If I don’t know any better, I bet it was about feeling
lousy again. Are you discouraged, my dear? Are you scared? Are you lonely? We
both know that we don’t have a clear path ahead of us; we also know that it’s
going to be difficult, and all we can do is pray.
Dear one, He hasn’t left your
side since forever. He’s been there through thick and thin, no man could ever
love you like He does. Put your faith in Him again. You can’t do it alone. You
don’t have enough will to do it. You know that, right? I don’t have enough
faith, too, to tell you that it will be alright, that everything will be okay,
but when you’ve accepted the fact that He’s got your back, you’ll feel at ease,
you’ll feel safe. I can tell you dozens
of times that I got your back, but, if a trouble arises, i don’t even know what
my courage, if there’s any, can do to help. I’m sorry for being so blunt, but I
can never lie to you, everyone but you.
I feel you. Sometimes, I feel
weak too. These problems I have, I tend to sleep it off, or read through it;
most of the time, I try not to deal with it, really. I don’t think about it,
you know? I’m scared to realize that maybe, just maybe, there isn’t a solution
to these problems. I know that you’re thinking that it’s impossible, but, is it
really? Maybe there are solutions, but those are the ones that I wouldn’t work
on, maybe, and then leaving me with nothing but a kru-kru-kru background music
and a headache.
You know what I can’t do? I can’t
cry this off easily. Even when I think about these problems real hard, I can’t
pent up my frustrations in tears, and it consumes me. I want to release this
pain or anger or confusion, but I can’t, maybe because I’ve been keeping a lot
of my problems to myself for so long.
But then again, I have Him,
although I keep on forgetting that. Well, maybe not forgetting but I try to
avoid Him because I feel guilty? I know that these sins I’ve committed I was
very well aware off. I’m neither slow
nor stupid and i know what’s right from wrong but I did these anyway, and I’m
scared. I can’t face him because I’m wrong and i’m scared to do it again. That
maybe, in my fucked up mind, I should face him only when I’m sure I’ll stop
sinning. But you never stop sinning, do you? I needed Him to be a reminder for
me to refrain from myself sinning as much as I can. It’s going to be difficult,
and shameful and scary, but I need to grow up. I need to face my demons. I need
move forward and learn from my past mistakes. I need to let go.
dramabomb
It’s 5 in the morning and my
tears are pouring.
I admit that I have been watching
a series that may have triggered this scenario. I was watching I NEED ROMANCE, and I can honestly say
that I’ve fucked up. I am crying because I felt like I was the guy protagonist
in the story. I couldn’t give you my trust. I
couldn’t give you my love. I couldn't give shit.
I am so sorry.
You know, until 3 oc' in the
morning, I was hating you. I was blaming you for this bitterness that I’m
feeling. I am so sorry. I never appreciated you when I got the chance. I
remember when you told me that you couldn’t get a hold of me. Maybe I did put a
distance between us, no matter how intimate we were, there was always a
distance. I hoped I hadn’t made you feel so alone. I hope you were happy with
me for a short time.
I am so sorry.
To make you feel better, I am
bitter now. I am hurting. I cried a lot of time because of you. I cried and I NEVER HAD ANYONE TO CONSOLE ME. It’s not my friends fault.
I don’t tell them much either. I realized that i put space between people and
me. There is always this distance.
I don;t know how i’m going to fix it, Xy, I don’t know
if it’s something that you can fix. I am scared, Xy. I am really scared. I’m
scared to see myself in the future with no friends and no loved ones because of
this space I put on people. I don’t know why this is happening to me. I trust
people with everything except my problems. I may tell them a number or two, but
those were just the easy parts. The problems i tell them are solvable, and
sometimes, when they give solutions, I’ve already thought of that too. That
makes me think that I need not tell them anymore. I don’t need them to solve my
problems for me. I DON’T NEED YOU TO SOLVE MY PROBLEMS FOR ME, but you’re a guy
and i feel like you are entitled-no wait- uhmm.. it’s your job to do that,
solve my problems, but i was never a damsel in distress, xy. Never.
Right now though, i want you to solve one.
I want you to put an end to this heartbreak, Xy.
Everynight, when I have nothing else to do but think of
you, i feel like my heart is being ripped apart. I don’t want this, Xy. Please
solve this problem and end my misery. Please take me back and love me.
what sem-break?
 |
| I really love cuppies by Sonja more than Vanilla cuppies. IDK why |
 |
| THIS IS SOMETHING THAT I CAN PUT ON MY RéSUMé |
 |
| Got hooked up with this game. OMG |
 |
| A not so long line for the free comics day at Fully Booked, BGC |
 |
| awesome statue thing at Boni High Street. This is TWD way of saying "i'm baaack" |
 |
| totally cliché |
 |
| WAAAAAAAAAAAAAAH |
 |
| I saw this at the movies so I tried doing it myself. HAHAHA to calories and shugah! |
 |
| lucky girl, that's me. |
 |
| I made some yummy mocha frappe with real whipped cream! |
 |
| Mango float made by yours truly! |
 |
| I wasn't able to put enough butter on the crust. Lesson learned. |
 |
| I baked some chocolate cake! It was delish! (I think) |
 |
| I had trouble with the chocolate icing because it wasn't that gooey at all. |
 |
| I also made some graham balls with mango marshmallows! An idea from the J7 people. |
 |
| yay to calories! |
 |
| that's a slice of my cake topped with buko salad ice cream. Delish! |
 |
| Sat at fully booked for a couple of minutes then suddenly I have a date! LOLJK. A stranger and a kid. |
 |
| Canonpalooza @ UST |
 |
| I almost perfected the perfect brekky! Sunny side up eggs (semi raw yolks, crispy whites), Crispy bacon and fluffy pancakes! I was so happy to prepare a hearty meal for my family. ...and they didn't die!
So anyway, that's my week of sem-break.
I cooked a lot. I went out a lot with my family and a friend.
I ate a lot, read a lot and slept a lot.
I enjoyed my sembreak like a boss.
|
x.
Subscribe to:
Posts (Atom)